Vroeger leek alles heel normaal wat er op televisie verscheen. Mensen stelden zich amper vragen bij bepaalde scènes en stereotypes en lagen er niet wakker van. Tientallen jaren later is dat heel erg veranderd en wordt er over alles meer nagedacht. Mogen blanken de rol van een kleuringspelen? Mag je nog iemand met een handicap spelen als je niet in een rolstoel zit?
“Dat leeft allemaal heel erg bij de nieuwe generatie. Ik vind het soms over. Dan denk ik: mannekes, mag er ook nog gelachen worden? Kunnen we het leven niet een beetje meer zijn gang laten gaan? Maar het is natuurlijk heel goed en nodig dat ze die lange witte patriarchale geschiedenis in vraag stellen. Zolang er een gesprek is en ze ook luisteren naar wat wij, de oudere generatie, ervan vinden”, klinkt het in Humo bij Ruth Becquart.
De serie ‘Twee Zomers’ is een mooi voorbeeld van wat Ruth allemaal verteld. De jonge stemmen in de reeks lijken zo kwaad dat ze voorbij gaan aan de schoonheid en kracht van de serie. “Ze hebben de serie verbonden met de zaak – De Pauw. Wat mij stoorde aan de discussie over het thema, is dat er duizenden gesprekken door elkaar zijn gaan lopen. Deze reeks gaat absoluut niet over #MeToo. Het gaat over een vriendschap die van het begin af aan vergiftigs was, letterlijk. Ze proberen de brokken te lijmen, maar de vriendschap blijkt na 30 jaar nog altijd even toxisch te zijn.”
