Wat een gezellige week kamperen moest worden, heeft Nuria uit Blind Getrouwd een trauma opgeleverd. Samen met Stijn en de kinderen trok Nuria naar de camping van Plopsa. Zij reserveerde vooraf een plekje om een tent te zetten. “Het is van Plopsa, het kan niet anders dan dat het goed is”, dacht Nuria. Verkeerd gedacht!

Van in het begin liep het al fout. Niet zozeer bij het opzetten van de tent. Al hadden Stijn en Nuria gedacht dat zij op het gras zouden slapen. “De standplaatsen zijn half in beton, dat zou beter zijn voor de mobilhomes, daar kan ik perfect mee leven. Ook met het feit dat er maar 1 WC ter beschikking is wegens corona”, laat Nuria weten.

“Maar het is zo jammer dat de basishygiëne ontbreekt. Je moet gaan klagen om de wc proper te laten maken. Je wordt afgewimpeld door een medewerker die u half agressief te woord saat en haar stem verheft, de douches zijn vuil, er is geen materiaal in de douches aanwezig om overtollig water weg te krijgen, enzovoorts. Etensrestjes in de pompbak drijven waar je jouw afwas in moet doen, er zijn geen plankjes aanwezig om jouw propere afwas op te zetten”, gaat Nuria verder.

Je zou denken dat je dan het ergste wel gehad hebt, niet dus. “Er lag hondenpoep op onze standplaats toen we op de camping arriveerden. Eén dag later lag er opnieuw een drol. De slagboom van de parking staat constant open, er is totaal geen controle”, zucht Nuria.

“De reden waarom we voor Plopsa Village hadden gekozen, is om de jongens een echt outdoor gevoel te geven. Om hen te leren kamperen. Dat is helemaal in het water gevallen en NIET door de regen”, benadrukt een teleurgestelde Nuria. “Uit noodzaak en vooral door gebrek aan hygiëne zijn we twee dagen vroeger moeten vertrekken. Ik heb spijt dat ik voor deze camping gekozen heb. Misschien ben ik veeleisend of heb ik te weinig ervaring met kamperen. Maar vuile wc’s, douches, afwasbakken en standplaats, vind ik niet kunnen. Voor geen enkele camping, en al zeker niet voor een Plopsa Village.”

Nuria heeft niets dan slechte herinneringen aan de te korte vakantie, tot overmaat van ramp kon zij op niet veel begrip rekenen aan de receptie van de camping. “Als onthaalbediende hoor je om te kunnen en al zeker als de klacht begint met ‘Ik weet dat je daar niets aan kan doen’. Om dan nog afgeblaft te worden, vind ik niet aanvaardbaar. Misschien wel een idee om een bijscholing te geven aan het onthaalpersoneel. Als verpleegkundige begrijp ik dat er personeelstekort is, in onze branche is dat ook zo. Maar als het personeel dat er wel aanwezig is gewoon met zin zijn job doet, wordt de ervaring heel anders”, besluit Nuria. We kennen Nuria als een lieve vrouw, die volgens ons niet snel klaagt. Dat zij deze klaagzang heeft afgestoken, dat betekent dat het haar héél hoog zat. Hopelijk valt de volgende vakantie beter mee.