Niels Destadsbader herinnert zich nog levendig zijn eerste slow. Alleen was er één groot probleem voor Niels. En dat kan je letterlijk nemen…

“Mijn allereerste slow was met Magalie op When Susannah Cries van Espen Lind, op de schuimparty in Deerlijk”, herinnert Niels Destadsbader zich levendig in Story. Wie was Magalie?

“Zij was een mooi en lief meisje uit mijn klas, maar ook een kop groter dan ik. Ik dacht bij mezelf: tijdens die song kan ik mijn hoofd drie minuten en half op haar boezem leggen. Dat is ook gebeurd, maar we hebben helaas nooit gekust. Dat was letterlijk te hoog gegrepen”, voegt Niels er met een knipoog aan toe. Sowieso raakt Niels snel ontroerd…

“Ja, maar ik schaam me daar niet voor. Zeker als het over kinderen of dieren gaat. Zelfs bij films begin ik vaak te huilen, ook als ik ze al eens gezien heb”, geeft Niels Destadsbader toe in Story. Maar muziek werkt ook therapeutisch…

“Maar muziek helpt me om mijn emoties, vooral verdriet, een plek te geven. En tegelijkertijd verbindt muziek mensen met elkaar. Het kan zorgen voor een toffe avond”, klinkt het bij Niels Destadsbader in Story.